Page 18 - Pdrh 1953

waren nu aangewezen op ons zwakke noodzendertje en ens even zwakke
telefoniezendertje. Hulpeloos knarste ons noodzendertje uren achtereen in
de aether. Er kwam geen antwoord. Zelfs niet van de „Biensure", een
Franse tanker die in onze buurt moest zitten en die ongeveer dezelfde reis
maakte als wij. Van die Fransman moest en zou de redding komen want op
dat verlaten stuk zee hadden we geen andere schepen te verwachten. Maar
onze hoop daalde even hard naarmate onze telegrammen zich ophoopten.
En het kon niet anders of die beroerde Fransoos hoorde ons roepen, dat
was zeker, maar hij was natuurlijk te lamlendig om antwoord te geven.
Bang iets te moeten doen, Zeker eentje van het slag „ik-werk-niet-voor-
een-kerel", dachten wij nijdig. Wij probeerden listig zijn nationale trots
te vleien en seinden in ons „schoolfrans" een paar zielsbrekende zinnen
aan zijn adres. Geen nationale trots en geen antwoord. In gedachten zagen
wij een Montmartre-type met een geraffineerd Parijs glimlachje vol leed-
vermaak grinniken over ons Frans en over onze ellende. Uit ergernis schop-
ten wij onze tenen zeer tegen de kapotte generator en dachten daarbij
aan Franse schenen. Onze nette opvoeding hield op te bestaan en wij waren
nooit gedachte vloeken aan het opzeggen toen we de stem van Jeanetje
achter ons hoorden: „Die moet je nu eens duidelijk en met dicteersnel-
heid herhalen, boy." Rood van verdriet en schaamte excuseerden wij ons.
„Kan ik soms helpen Sparks?" vroeg ze heel stom.
De beroemde flits die sinds eeuwen genieen en schrijvers, dictators en
gewone proleten zoals wij, verlicht heeft, knetterde door ons brein
Wij trachtten kalm te blijven en onze emoties te bedwingen. „Jeanetje,"
zeiden wij, „Jeanetje meid, haal de stofdoek eens over die stoel en ga eens
rustig naar die goeie ouwe Sparks luisteren." Wij gaven haar een sigaret
en instructies en wisten toen zeker met de „Biensure" in contact te zullen
komen.
Weer gingen de trouwe morsetekens van de noodzender de lucht in met het
verzoek aan alle schepen in de buurt, om in de telefonieband te luisteren.
Jeanetje stond losjes tegen de seintafel geleund met de microfoon tussen
haar gelakte nageltjes. Het experiment kon beginnen.
„Hallo all ships here Dutch tanker NN calling having trouble with my
radioset. Ships with telephony please answer 137", zong haar lief
sopraantje. Wij sloten onze ogen en dachten diep na. Als wij nu die Franse
werkschuwe marconist eens waren? Wat zouden wij doen als we zoiets
tussen Natal en Kaapstad hoorden? Ons zou een rode gloed in het hoofd
schieten en een lang verloren gewaande ridderlijkheid bespringen, wij
zouden deze emancipatie- en boogie woogie-eeuw ten spijt edelman willen
zijn. Wij zouden denken aan een vrouwelijke telegrafist, zoals die bij de
Skandinaviers varen, eentje die met panne aan haar radiospulletjes rond
zwalkte en wij zouden bijna een toeval krijgen in de haast onze zender af
te stemmen. En zo dacht het Montmartre-type er blijkbaar ook over.
Angstig hard, als uit een verkeerspolitiewagen, schreeuwde zijn stem ons
hutje in. Hij stikte bijna in z'n Engels, dat toch al niet z6 best klonk.
Jeanetje zei, dat hij gerust Frans kon spreken. Ze sprak het zelf met een
radheid als had ze per zomer een klein fortuin in Monte-Carlo te ver-
spelen. De Fransman, door deze nieuwe ervaring verrast, begon in zijn
moedertaal door te ratelen, zodat het ons totaal ontging wat er tussen
Jeanetje en de „Biensure" verhandeld werd. Helaas stamt ons Frans uit een
onvoltooide HBS-opleiding, aangevuld met steenkolenjargon van Le Havre
reisjes. Het enthousiaste gesnetter van de kerel werd voor ons een klank-
beeld. We zagen het ventje: Klein — dachten we — met een ladykillers
snorretje en glad weggeplakt haar en een venijnig smoeltje. Een wijnrood
shirt — zei het klankbeeld — En een groene broek met bebob sokken en

18